‘Χέρι με χέρι μοιράζεται η ανθρωπιά’
Ο Δημοσθένης Γκικάκης μοιράζει τρόφιμα και ρούχα στους άστεγους της πόλης μας και μας καλεί να κάνουμε το ίδιο.
- 14/06/2016
- Κείμενο: NouPou.gr
“Όλοι προσπαθούμε. Όπως νομίζουμε ότι μπορούμε. Απλώς κάποιοι προσπαθούν πιο πολύ. Και η προσπάθεια γίνεται πράξη. Και η πράξη προσφορά. H στήλη «Humans» ψάχνει και βρίσκει μικρούς ήρωες ανάμεσα μας. Ανθρώπους που δεν επιδιώκουν να αναγνωριστούν ως μεγάλοι άνθρωποι. Απλώς άνθρωποι”.
φωτογραφίες: Μιχαήλ Βαρθακούρης
O Δημοσθένης Γκικάκης είναι personal trainer και ιδρυτής του BeNature, ενός project που παντρεύει τη γυμναστική με τη φύση. Μπορεί να τον έχεις δει να τρέχει ή να ποδηλατεί στην Φασκομηλιά, γνωστή ως θέα της Βουλιαγμενης, ή να κολυμπάει, χειμώνα-καλοκαίρι, στις παραλίες των Νοτίων. Τρεις φορές το χρόνο, ο Δημοσθένης, μαζεύει τρόφιμα και ρούχα από φίλους και γνωστούς και τα διανέμει χέρι με χέρι σε άστεγους της πόλης μας. «Πήγαινα ακόμα γυμνάσιο όταν παρατήρησα πως η ντουλάπα μου είχε ρούχα που δεν φορούσα ποτέ. Τα μάζεψα όλα σε βαλίτσες, πρότεινα στους φίλους μου και στην οικογένεια μου να κάνει το ίδιο με το δικό τους απόθεμα και βρέθηκα στο Μοναστηράκι να δίνω ρούχα, κασκόλ, κάλτσες, σκουφάκια και παπούτσια σε εκείνους τους ανθρώπους που ζούσαν στο δρόμο».
Ένα μήνα πριν είχε την ιδέα να μοιράσει φαγητό και ρούχα στους πρόσφυγες που βρήκαν για λίγο ένα κατάλυμα στο Ελληνικό. Έκανε έκκληση στους διαδικτυακούς του φίλους, να ενισχύσουν την προσπάθεια του, με κάποια δωρεά. Το post του μάζεψε 250 likes, ωστόσο η ανταπόκριση δυστυχώς δεν ήταν μεγάλη. Η πραγματική βοήθεια ήρθε από έξι φίλους. «Οι Νότιοι δεν είναι εξοικειωμένοι με τον εθελοντισμό. Τους ενδιαφέρει η βιτρίνα και όχι η προσφορά». Ο Δημοσθένης δεν πτοήθηκε. Φόρτωσε το αμάξι του με πράγματα κι ένα ανοιξιάτικο βράδυ οδήγησε μέχρι το Ελληνικό. «Ήταν σαν να έμπαινες σε ένα γκέτο, όμως οι άνθρωποι ήταν πολύ ευγενικοί. Κάποιοι αστυνομικοί μου απαγόρευσαν να μοιράσω τα πράγματα γιατί το θεώρησαν επικίνδυνο. Τους παράκουσα και κατέβηκα από το αμάξι μου βγάζοντας από το πόρτμπαγκάζ την’’ πραμάτεια’’. Μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα είχαν μαζευτεί τριγύρω μου πάνω από 30 άτομα και όλοι περίμεναν την σειρά τους υπομονετικά, ζητώντας μου ευγενικά αυτά που είχαν περισσότερο ανάγκη. Κανείς δεν άρπαξε τίποτα, όλοι έφευγαν χαμογελαστοί λέγοντάς μου ευχαριστώ. Οι περισσότεροι είχαν ανάγκη από παπούτσια, χρήματα και φαγητό».
Ο Δημοσθένης μου υπενθυμίζει ωστόσο πως την ίδια, εάν όχι μεγαλύτερη ανάγκη, έχουν οι άστεγοι που ζουν στο κέντρο και στα προάστια της πόλης μας, οι οποίοι αυξάνονται καθημερινά. Μερικοί είναι καχύποπτοι, άλλοι δέχονται τα δώρα με ευγνομωσύνη. «Κάποτε πήγα να δώσω ρούχα σε έναν ρακένδυτο άντρα που συνάντησα στο κέντρο της Αθήνας κι εκείνος αντέδρασε επιθετικά, βρίζοντάς με, παρόλα αυτά του άφησα αυτά που ήθελα και έφυγα . Μια άλλη φορά γνώρισα έναν άστεγο που ήταν κάποτε καθηγητής Πανεπιστημίου. Η μόρφωσή του φαινόταν από τον τρόπο που μιλούσε. Τότε συνειδητοποίησα πως αυτοί οι άνθρωποι δεν ζητούν ελεημοσύνη, έχουν μεγάλη αξιοπρέπεια και αληθινή ανάγκη, όχι μόνο από υλικά αγαθά αλλά και από επικοινωνία. Είναι άνθρωποι που βρέθηκαν στο δρόμο μέσα σε μια ημέρα, χάνοντας όσα μέχρι τότε θεωρούσαν δεδομένα. Η επαφή μου με τους άστεγους της πόλης μου είναι ένα μάθημα για να να εκτιμάω καθημερινά ο,τι έχω. Από το κρύο νερό στο ψυγείο, τα καθαρά μου ρούχα, μέχρι το φαγητό στο τραπέζι».
Όταν δίνεις το χέρι σου σε κάποιον άνθρωπο που το έχει ανάγκη σίγουρα δεν περιμένεις ανταπόκριση, παρόλα αυτά κερδίζεις πολλά. Ένα χαμόγελο ή ένα δειλό ευχαριστώ μπορεί να σε γεμίσουν και να σου δώσουν δύναμη να συνεχίσεις το φιλανθρωπικό σου έργο. Μπορεί να θεωρούμε ως δεδομένα το κρεβάτι μας, ένα ζεστό μπάνιο και το φαγητό μας, δεν πρέπει όμως να λησμονούμε πως κάποιοι έχουν κούτες αντί για στρώμα και δεν ξέρουν εάν θα έχουν να φάνε το βράδυ. «Μέσω της προσφοράς μας τους κάνουμε να νιώθουν μέλη της κοινωνίας και όχι αποκομμένοι και χαμένοι. Δυστυχώς τα βιώματα μας είναι τέτοια που δεν έχουμε αισθανθεί ποτέ πως είναι να μας λείπουν τα απαραίτητα.Τα κοινωνικά πειράματα που γίνονται τα τελευταία χρόνια είναι ένα μέσο αφύπνισης του κόσμου. Για εμένα το σημαντικό είναι να αγαπάς αυτό που κάνεις. Να μην προσφέρεις για το φαίνεσθαι, αλλά επειδή γουστάρεις πραγματικά να βοηθήσεις. Μόνος σου ή με παρέα».
Το «χέρι με χέρι» είναι αυτό που κάνει το έργο του Δημοσθένη να διαφέρει. Με την άμεση επαφή έχει την ευκαιρία να λάμβάνει σημαντικά μηνύματα. Να σμιλεύσει τον χαρακτήρα του. «Εάν κοιτάξεις τα μάτια αυτών των ανθρώπων θα νιώσεις τη ζεστασιά. Δράσεις όπως εκείνη με τις κρεμάστρες στους δήμους της πόλης, δίνει άμεση λύση και βελτιώνει τον τρόπο παροχής βοήθειας στους συνανθρώπους μας. Κάποτε αφήναμε τρόφιμα και ρούχα έξω από κάδους ανακύκλωσης με αποτέλεσμα τα φαγητά να αλλοιώνονται. Σήμερα κρεμάμε τα μπλουζάκια που δεν φοράμε πια σε μια κρεμάστρα και δίνουμε την ευκαιρία σε έναν άστεγο να δοκιμάσει κάτι που του λείπει. Η πόλη μας και οι κάτοικοί της έχουν πραγματική ανάγκη από αντίστοιχες δράσεις».
Ο Δημοσθένης ονειρεύεται να εξελίξει αυτό το ανοιχτό πρότζεκτ σε κάτι συλλογικό, με ανθρώπους που θα το κάνουν με τη καρδιά τους. «Μπορούμε να οργανώνουμε μια συγκέντρωση κάθε μήνα σε μια κεντρική πλατεία, με ομάδες ανθρώπων που θα συγκεντρώνουν τρόφιμα και ρούχα και θα τα μοιράζουν εκείνη τη στιγμή από χέρι σε χέρι, στη Βάρκιζα, τη Γλυφάδα, τη Βούλα. Σιγά σιγά αυτό μπορεί να ταξιδέψει σε όλους τους Δήμους της Αθήνας. Είναι μια εκστρατεία που δεν χωράει ‘’θα’’, αλλά μόνο ‘’εδώ και τώρα’’».
Στη Βουλιαγμένη διαμένουν σήμερα τρεις άστεγοι, σύμφωνα με τον Δημοσθένη. Ο ένας περιφέρεται στην πλατεία, ο άλλος βρίσκεται συνήθως στον Άγιο Παντελεήμονα και ο τρίτος, ένας πρώην διάσημος φωτογράφος, έχει διαμορφώσει, στο ελικοδρόμιο του Λαιμού, το δικό του αυτοσχέδιο σπίτι. «Όλα τα μαγαζιά της Βουλιαγμένης κάνουν ό,τι μπορούν για να μην λείψει τίποτα σε εκείνους τους ανθρώπους. Ο κάθε ένας από αυτούς έχει σπουδαίες ιστορίες να μοιραστεί. Αξίζει να πας μια βόλτα για να τους γνωρίσεις, να τους χαρίσεις ένα ζεστό παλτό, ή ένα ζευγάρι παπούτσια και να τους πιάσεις κουβέντα».
Η επόμενη δράση του Δημοσθένη θα λάβει χώρα μετά το καλοκαίρι. Με ένα προσωπικό μήνυμα στη σελίδα του στο facebook μπορείς να γίνεις κομμάτι αυτής της προσπάθειας. Όσο για τους καλοκαιρινούς μήνες, μας προτείνει να προσφέρουμε ένα κρύο μπουκάλι νερό ή ένα σουβλάκι στους ανθρώπους που δείχνουν να τα χρειάζονται. «Τον χρόνο που θα σπαταλούσες πίνοντας ένα καφέ με την παρέα σου, μπορείς να τον εκμεταλλευτείς εποικοδομητικά, κάνοντας μια καλη πράξη. Πράξη αλληλεγγύης και αγάπης ».
Μερικά στοιχεία έρευνας στο πλαίσιο του προγράμματος«Καταπολέμηση της Φτώχειας και της Κοινωνικής Περιθωριοποίησης» που πραγματοποιήθηκε για λογαριασμό του δήμου Αθηναίων για τους άστεγους της πόλης: Το 62% των αστέγων είναι Έλληνες. Το 85,4% είναι άντρες. Το μεγαλύτερο μέρος των αστέγων ανήκει στη δυναμική ηλικιακή ομάδα 35-55. Το 71% οδηγήθηκε στον δρόμο την τελευταία 5ετία, ενώ τον τελευταίο χρόνο το 21,7%. Το 47% δηλώνει ως αιτία που είναι άστεγος, την απώλεια της εργασίας του.
Εάν γνωρίζεις κάποιον που ασχολείται με τον εθελοντισμό στα Νότια Προάστια και πιστεύεις πως αξίζει να τον γνωρίσουμε, στείλε mail στο olina_nikolaidou@hotmail.com